به رنگ گیلاس

ارسنجانا...باز از پشت قله های برفی ات،پاییزت از راه رسید و بوی یار دبستانی و مشق های شب های گرسنگی و سوزناک کنار اجاق هیزمی کلبه ی سادگی ها و یاد چکمه های کوچک قهوه ای رنگم،کنار پنجره های مه آلود استشمام می شود و دانه های سپید برف روی گلدانهای به رنگ گیلاس...

دوباره شعله ی آبی اجاق زیر بام حیاط دوباره دفتر خاطرات خیس‌ زیر ناودان حیاط  دوباره چک چک سقف چوبین اتاق دوباره سادگی کلبه و صفای ساده ی طاق دوباره روشنی اجاق و دیگ سیاه دوباره پر شده کوچه ها از عطر نذری ما دوباره چشمهای خیره آذر،خداحافظی آبان به رنگ گیلاس...

به نام خدایی که عشق را آفرید و پژواک پروای پرستوها را در قلبم تپانید و آنجا که در تنگنای غروب جاماندم...رهایم کرد.آنجا که رهسپار باد می شوی فراموش نکن قلمی را که بر صفحه عشق نام تو را نوشت.اگر که مردم هیچ،همان فاتحه مرا بس است،و آنگاه که شبانه به ماه می نگری به یادم آور و در میان آسمان و در کلبه ی احزان رباب مرا جستجو کن.

به رنگ گیلاس...

شب هایتان لبریز از آبی آسمان نگاه خدا..‌.مهربانی مهتاب...عطر شب بوهای باغچه حیاط...ستارگان درخشان سقف اتاق...و آشیانه ی گنجشک و کبک و کلاغ..‌.

به رنگ گیلاس...

آموختم... که با تصویر یک سیب هم می توان خاطر انسانی را از حضور خود آراست، و در کنج خلوت تنهاییه تنهایی پیچید و با آفریدگار امید مأنوس شد.

به رنگ گیلاس...

و با انگور می توان...از شیرینی یک زندگی سخن گفت، و در حلاوت عارفانه ی باران غرق شد و زیر اجاق گرم آفتاب، بر روی گلیم رنگارنگ پاییز، آرام گرفت...

به رنگ گیلاس...

در باغ آرزوهایم ناگه بادی وزید...گل ها و قاصدک ها رقصیدند.بنگر... که در عمق جویبار باغ و میان نیلوفری ها و لای توت فرنگی ها...طعم خدا جاریست...

به رنگ گیلاس...

قسم به صدای ساکت عشق، که هنوز پژواکش در گنبد افکار ارسطوها می پیچد.آه از اروند...یک مرز، شیدایی.هیچ نمی گوید؛ اما من از سکوتش همه چیز را فهمیدم.سال هاست که دوری شقایق ها تبسم لب هایت را بسته است.با اینکه اندکی،چقدر با غرور بر زمین نشسته ای.مگر به رنگ گیلاس...

هرگز از پیش چشمانم نمی رود اشک های بچه ها...آنقدر معنوی بودی که انگار همه با دیدنت، تو را شنیدند، حرف های تو را...انگار فضا یکباره عرفانی شد،انگار که با بچه ها در بادی فنا بودیم،چه خاک های معطری،هم بوی شهیدان را می داد و هم نمناک بود از اشک های به رنگ گیلاس...

بانوی خانه را بگو...مثل گیلاس لباس زیبا بر تن کند، و در آینه ی سبز گلبرگهایش، سرخابی به رنگ گیلاس بر رخ کشد، تا چای دم می کشد...پشمینه ی گرم دست های خسته ات باشد و چون گیلاس خوش طعم بماند برای روزهای خسته ی تو...

به رنگ گیلاس...